Rozdział V

"Życie niemal na pewno ma sens" - Albert Einstein

            Otworzyłam oczy. Otaczała mnie jasność. Przytłaczająca jasność. Nie czułam bólu, więc zgięłam się wpół i podniosłam. Zmrużyłam oczy i próbowałam przypomnieć sobie, co się stało i gdzie jestem.

            Znajdowałam się w małym pokoju o białych ścianach i podłodze, z których emitowało nienaturalne, intensywne światło.

            Szpital? Wariatkowo? Niebo?

            Po chwili moje oczy przyzwyczaiły się do jasności, więc wykorzystałam to i rozejrzałam się. W kącie pokoju stał drewniany fotel bujany. Wytężyłam wzrok i pomimo rażącego światła udało mi się dostrzec, że siedział na nim ktoś o drobnej posturze.

            Tajemnicza osoba zaczęła cicho nucić spokojną melodię. Po chwili, gdy zauważyła, że już odzyskałam przytomność, zamilkła.

            - Kim jesteś? – zapytałam podejrzliwie.

            - Mam wiele imion – usłyszałam po chwili niski, kobiecy głos. – Tanatos, exitus letalis... Wzbudzam przerażenie, a niejedna niewinna i bezbronna  osoba przeze mnie płakała. Mącę w umysłach, zabierając chęć życia i sprawiam, że me ofiary nie mogą ze sobą wytrzymać. Pytałaś, kim jestem. Jestem Śmiercią.

            Moje ciało przeszedł dreszcz i poczułam, jakby krew zamarzła mi w żyłach. Śmierć tylko zaśmiała się lodowato, jakby wyczuła przerażenie, które zapierało mi dech. Zsunęła się z fotela i bezszelestnie zaczęła iść w moją stronę. Po chwili mogłam zobaczyć ją w całej okazałości.

            Wbrew temu, czego się spodziewałam, była pozornie zwykłą, niewielką dziewczynką o jasnych, błyszczących lokach i nienaturalnie bladej cerze. Popatrzyła na mnie przeszywająco swoimi podkrążonymi oczami o białych tęczówkach.

            - Czy ja… umarłam? – zapytałam drżącym głosem. – Co się stało?

            Śmierć popatrzyła na mnie uważnie.

            - Zwykły wypadek – mruknęła po dłuższej chwili. – Kierowca ciężarówki był pod  wpływem alkoholu i wjechał w wasz autobus. W sumie to nie „zwykły”. Śmiertelny wypadek. Udało mi się zebrać dość duży plon.

            - Czy umarłam? – powtórzyłam już odważniej, ale każdy mięsień mojego ciała pozostał napięty do granic możliwości.

            - Nie. Jeszcze nie. W tego, co się orientuję, to masz wstrząśnienie mózgu i poobijaną czaszkę, ale jeśli pozostanie w tobie silna wola życia, to przetrwasz.

            Wciągnęłam głęboko powietrze. Nie umarłam. Nie umarłam. Nie umarłam. Ogromny ciężar spadł mi z serca, jednak nie miałam zamiaru tego po sobie pokazywać. Jeszcze nie teraz. Szczególnie, że coś mi nie pasowało…

            - To dlaczego tu jestem? Po co mnie tu ściągnęłaś? – zapytałam ze zdziwieniem.

            - Bo, w przeciwieństwie do ciebie, niektórzy z tego wypadku nie wyszli cało.

            Niektórzy z tego wypadku nie wyszli cało.

            - Co… masz na myśli? – zapytałam się, tym razem nawet nie starając się ukryć przerażenia.

            - To, że ktoś dla ciebie bliski znajduje się właśnie na pograniczu życia i śmierci. Śpiączka. Jest w śpiączce. I wątpię, żeby kiedykolwiek się z niej obudził.

            Zmrużyłam oczy. Jedyną bliską dla mnie osobą, która razem ze mną jechała autobusem, był Adam.

            Adam jest w śpiączce.

            Drgnęłam. Dopiero po chwili do mnie doszło, że to wszystko moja wina. Gdybym wtedy, pomimo spotkanego pijaka, zdecydowała się wrócić do domu na piechotę, Adam byłby cały i zdrowy. Może umrzeć. Umrze. Przeze mnie.

            Śmierć zaśmiała się lodowato. Uważnie przewierciła mnie wzrokiem.

            - Mam nadzieję, że wiesz, iż to twoja wina. Tylko i wyłącznie twoja wina.

            Zamknęłam oczy. To, niestety, była prawda.

            - Co mogę zrobić? – bąknęłam po chwili drżącym głosem. Śmierć uśmiechnęła się z satysfakcją.

            - Masz wybór. Albo wrócisz do swojego ciała i będziesz obserwować, jak najbliższy tobie przyjaciel umiera przez twoją nierozwagę.

            - Albo…

            - Albo zagrasz w morderczą grę, której stawką będzie jego życie.

            Zawahałam się. Określenie „mordercza gra” nie brzmiało zbyt zachęcająco.

            - Coś za coś – kontynuowała Śmierć. – Przykro mi, kochanie, ale mój bilans musi być wyrównany.

            - A jeśli… uda mi się przeżyć i… wygram tę grę? – zapytałam ostrożnie.

            - Wtedy Adam obudzi się ze śpiączki, a ty wrócisz do swojego ciała.

            Pokiwałam powoli głową. Nieszczególnie uśmiechało mi się zginąć, ale z każdą chwilą coraz bardziej dochodziło do mnie, że gdyby nie ja, to wszystko byłoby w porządku.

            - Tik tak. Zostało mało czasu. Decyduj się.

            Myśli panicznie obijały mi się po głowie. Co zrobić? Spróbować ratować Adama, czy przeżyć? Skazać się na bezsensowną śmierć, czy nie móc w nocy zmrużyć oka przez wyrzuty sumienia? Co do cholery wybrać…?

            - Zagram. W grę – wyrzuciłam z siebie po chwili, a szalejące głosy w mojej głowie nagle ucichły. Śmierć wydawała się zadowolona z tej decyzji. Za to ja czułam się, jakbym miała zaraz zemdleć.

            - Słuszny wybór. Umiesz grać w szachy?

To pytanie zdezorientowało mnie.

- Umiem – wyrzuciłam z siebie. – A… o co chodzi? Na czym będzie polegać ta „mordercza rozgrywka”?

- Zobaczysz na miejscu – odpowiedziała tajemniczo Śmierć. - Postawiłaś wszystko, że tak to ujmę, na jedną kartę – odparła, podając mi mały, prostokątny kartonik. Wyciągnęłam po niego rękę, nawet nie zastanawiając się, co to jest. Jednak w chwili, gdy opuszki moich palców go dotknęły, coś dziwnego zaczęło się dziać. Ziemia… zadrżała?

            - Życzę… miłej zabawy – usłyszałam tylko, po czym cały otaczający mnie świat runął jak domek z kart.

            Zamknęłam oczy.