Rozdział VII

„Dzisiaj jest pierwszym dniem reszty twojego życia” - Jonathan Carroll

Kilka godzin później czułam na sobie wzrok rodziny – całej szóstki. Nabrałam kolejną łyżkę zupy, udając, że wszystko jest w porządku.

Tyle, że nic nie było w porządku.

Po chwili, nie czując się na siłach, by cokolwiek przełknąć, odsunęłam talerz.

- Skąd pochodzisz, Beatrycze? – zapytała miłym głosem pani Margharett, zapewne matka Aleksa i dziewczynek. Była szczupłą kobietą o rudych włosach, przeplatających się z siwymi kosmykami. Jej twarz o pięknych, subtelnych rysach zdążył nadgryźć ząb czasu.

- Eee… - wyrzuciłam z siebie. – Z Warszawy.

- A gdzie to jest? – zdziwił się pan Arthur – mężczyzna, którego spotkałam na pomoście. – Nigdy dotąd nie słyszałem o żadnej… Werszaw…

- Warszawie – poprawiłam go. – Leży… W Polsce.

- Polsce? – wyrzuciła z siebie mała, ruda dziewczynka, która, jak się okazało, nazywała się Angelica.

- To musi być daleko stąd – rzucił Aleksy. – W tych okolicach wszyscy mają brązowe, ewentualnie czarne oczy. Będziesz wyróżniać się swoim błękitem.

- Błękitem? – zapytałam się zdziwionym głosem, wstając od stołu i podbiegając do zwierciadła. Spojrzałam w swoje odbicie. Patrzyła z niego na mnie dziewczyna nie różniąca się ode mnie praktycznie niczym – tylko kolorem tęczówki.

Oczy.

Patrzyły na mnie błękitne oczy.

Przecież moje są brązowe, prawda?

- Co tu się do diaska dzieje? – prawie krzyknęłam, wciąż nie mogąc uwierzyć w to, co widzę. Kiedyś czytałam coś o rzekomych „czarodziejach” czy „uczniach diabła”, którzy mogli zmieniać kolor swoich tęczówek. Ale z własnej woli. A ja niczego takiego nie chciałam zrobić. Nie miałam zamiaru. Nawet nie próbowałam. Więc dlaczego…?

Zamknęłam oczy i oparłam czoło o lustro. Czułam się, jakby razem z chłodem przekazywało do mojego czoła jakąś mistyczną energię. Po chwili odsunęłam się i wyszłam z jadalni. Skierowałam się prosto do salonu – jeśli tak można go nazwać. Był to niewielki pokój pełny skórzanych kanap, a przynajmniej czegoś na ich podobieństwo. Moim oczom ukazała się ściana cała pokryta regałami, wypełnionymi różnokolorowymi, starymi książkami i tomami.

Nie dbając o to, jak zareagowała na to wszystko goszcząca mnie rodzina, opadłam na kanapopodobne siedzenia, po czym wzięłam do ręki resztki telefonu i zaczęłam go znowu składać.

***

- Idziesz? – usłyszałam głos Aleksa po dłuższym czasie.

- Gdzie znowu? – odburknęłam nieuprzejmie, unosząc głowę. Spojrzałam na chłopaka. Angelica i Lewny uparcie trzymały się jego nóg, nie pozwalając mu się poruszyć. Usłyszałam, jak coś do nich szepcze. Dziewczynki szybko podniosły się i śmiejąc się głośno wybiegły z pokoju. Aleksy jeszcze przez jakiś czas patrzył w ich stronę.

- Na Dzień Świętego Jana. Uroczystość. W rynku miejskim.

- Tak, coś już o tym wspominałeś – rzuciłam w jego stronę. Po krótkim namyśle podniosłam się. – Dobrze, pójdę. Ale na czym to konkretnie polega?

- Na zaburzeniu codziennej hierarchii – odparł, a ja ze zdumienia uniosłam brwi. – Naprawdę nie wiesz, o co chodzi? Ech… To dość skomplikowane. No nic. Zacznijmy od kart. Widzisz… Każdy z nas, mieszkańców Wielkiego Księstwa Blacktee, ma taką swoją… jakby to ująć… wizytówkę. Czyli kartę do gry – odparł, wyjmując ze zwisającej z jego ramienia torby pogięty kawałek plastiku i wyciągnął ją w moją stronę.

- Siódemka karo? – zapytałam ze zdziwieniem. Aleksy uśmiechnął się. – Kto to wymyślił? Zresztą… Kart w talii jest pięćdziesiąt dwie, a wy chyba potrzebujecie większej liczby osób w Księstwie.

- Nie potrzebujemy. To znaczy, pewnie nie zaszkodziłoby to rozwojowi gospodarki, ale Królowa ich nie potrzebuje.

- Królowa? Jej kartą jest pewnie dama, tak?

- Nie – odparł Aleks, kierując się ku drzwiom wyjściowym. Podążyłam za nim. Położył rękę na klamce i nacisnął ją. Po chwili do domu wpadł strumień rażącego światła, a my wyszliśmy na dwór. – Tutaj poczekamy na dziewczynki – wytłumaczył.

- Jeśli nie jest damą, to czym? – dopytywałam się, a Aleksy westchnął.

- Asem.

- Ale w talii są cztery asy. Nie powinien być… czwórpodział władzy?

- Powinien – potwierdził moje  słowa kiwnięciem głowy Aleks. – Tyle, że Królowa zdecydowała się ich wszystkich pozbyć.

- Czyli to ta Królowa wymyśliła ten podział z kartami? Zresztą, co to za bzdurny pomysł.

- Prawda, bzdurny, ale nie jej. Tak naprawdę to nikt nie wie, dlaczego ten podział istnieje. Był z nami od zawsze. Niektórzy uważają, że pochodzi od Stwórcy, a inni, że od Śmierci.

Na sam dźwięk słowa „Śmierć” przeszedł mnie dreszcz. Aleksy popatrzył na mnie uważnie, a ja starałam się ukryć przed nim wszystkie moje lęki.

- Czyli… w kraju cały czas żyją te same osoby? Jesteście nieśmiertelni? Nie rozumiem tego.

- Bo tu nie ma czego rozumieć – zaśmiał się smutno Aleksy. – Każdy z nas, tuż po tym, jak się urodzi, otrzymuje czystą, elegancką kartę. Z czasem ta karta robi się brudna, pogięta, wyblakła. Kiedy rysunek i napis całkowicie z niej znikną, umieramy śmiercią naturalną. Ale jeżeli zgubimy kartę, zostajemy wysłani na szubienicę.

- Po pierwsze, uważam to za absurdalne i pozbawione sensu. Może to wszystko to jest po prostu sen? Może to nie dzieje się naprawdę? – rzuciłam, a Aleksy znowu popatrzył na mnie jak na idiotkę. Odchrząknęłam. – Po drugie, nie rozumiem, co to ma wspólnego z tym dniem.

- Daj mi dokończyć… Ogólnie społeczeństwo dzieli się na trzy grupy. Od dwójki do dziesiątki, od waleta do króla i asy. Osoby z naszej grupy, zwanej przez arystokrację „plebsem”, nie mogą rozmawiać, ba, nawet spojrzeć w oczy osobie o wyższej randze. A właśnie w ten dzień, Dzień Świętego Jana, niebiosa zsyłają nam, plebejuszom, dar. Wybierają jedną osobę, która może udać się do zamku Królowej i poprosić ją o jedną, dowolną rzecz.

- Dowolną? – zapytałam zaciekawiona, jednak w tym samym momencie z domu wybiegły roześmiane dziewczynki.

- Nie do końca – odparł szybko mężczyzna. – Autorów tych próśb, które się jej nie podobają, po prostu zabija.

- Nikt nie może się jej sprzeciwić? – rzuciłam bezradnie.

- Nikt się nie odważy. Królowa ma do dyspozycji rubin, który, choć wprawdzie ma ograniczoną moc, może spełniać życzenia. Ba, każde, nawet najmniej prawdopodobne pragnienie.

- Każde? – wyrzuciłam z siebie. – Nawet… ożywić człowieka?

- Nawet ożywić wielu ludzi. Ale moc rubinu musi się uzupełniać.
- W jaki sposób? - dopytywałam się.

- Jego właściciel musi kogoś zabić, by kamień pochłonął jego duszę.

Przełknęłam głośno ślinę. W tym momencie poczułam, jak ktoś łapie mnie za ramię.

- Chodźmy już! – krzyknęła Lewny i pociągnęła mnie za rękę w stronę rynku.

A prawdziwy koszmar miał się wkrótce zacząć...