Rozdział VI

„Trudno jest żyć z ludźmi, bo takie trudne jest milczenie.” - Fryderyk Nietzsche

Coś niemiłosiernie wbijało mi się w skórę.

Krata? Sznury? Lina?

Uniosłam powieki. To była sieć. Najzwyczajniejsza w świecie sieć rybacka. A przynajmniej tak podpowiedziała mi moja intuicja. Może to i dziwne, ale nigdy wcześniej nie widziałam żadnej sieci rybackiej na oczy.

Zanim zdążyłam przypomnieć sobie, co ja tu do jasnej ciasnej robię, zobaczyłam, że ktoś uważnie mi się przygląda.

Był to siwy, ale sprawiający wrażenie rześkiego i energicznego staruszek. Nawijał chudego, drżącego palca  na swoją długą, ciemną brodę.

- Aleksy! Żeśmy jakąś syrenę złowili!

Syrenę?

Po chwili do sieci podszedł młody, rudy mężczyzna. Pewnie niewiele starszy ode mnie. Omijając wszystkie inne zbędne fakty, wyglądał na znudzonego.

- Ojcze, to nie jest żadna syrena. To dziewczyna.

Nie dość, że okrutnie bolała mnie głowa, to na dodatek nie miałam zielonego pojęcia, co się stało i dlaczego leżałam zawinięta w coś, co zapewne było siecią rybacką. Cudownie. Idealny początek dnia.

- Jak się nazywasz? – zapytał mnie mężczyzna, który z tego, co zdążyłam wywnioskować, nazywał się Aleksy. Popatrzyłam na niego, zdezorientowana.  Westchnął. – Może zacznijmy od czegoś innego. Czy ty mnie w ogóle rozumiesz? – wyrzucił z siebie, wypowiadając każde słowo z nienaturalną starannością.

- Tak, rozumiem – bąknęłam tylko. Pewnie w innej sytuacji wyraziłabym swoje oburzenie faktem, że ktoś uznał mnie za dzikuskę i niecywilizowane niewiadomo-co. Ale nie w tej. Zawinięta w sieć raczej nie byłam bezpieczna.

Aleksy pokiwał głową.

- To dobrze, połowa problemu rozwiązana. Dalej. Jak się nazywasz? Skąd jesteś? I najważniejsze – co ty tutaj robisz, zaplątana w sieć rybacką mojego ojca? – dokończył, próbując powstrzymać się od wybuchu śmiechu. Starałam się to zignorować.

- Ja… nie mam zielonego pojęcia, co tu robię. Pochodzę… pochodzę z Warszawy.

- Warszawy? – zapytał zdziwiony staruszek, a Aleksy zmarszczył brwi.

- I jestem Beatrycze. Beatrycze… Rekojska.

Aleksy drgnął i ujrzałam błysk w jego oku. Podszedł bliżej mnie i kucnął tuż przy sieci.

- Rekojska – powtórzył bez ukazywania jakichkolwiek emocji, a ja, jak jakaś idiotka, mimowolnie kiwnęłam głową. Nagle zaczął pomagać mi rozplątać się z sieci. W pierwszej chwili nie zrozumiałam, jakie ma zamiary i w momencie, w którym wyjął nóż, zawahałam się. Mężczyzna, widząc strach w moich oczach, wysilił się na krótki, lekko szyderczy śmiech.

- Nie martw się, Beatrycze, nie mam zamiaru zrobić ci krzywdy – odparł, kładąc nacisk na moje imię. Skrzywiłam się. Nienawidziłam jego brzmienia.

Aleksy przyłożył nóż do siatki i zaczął powoli ją przecinać. Najwyraźniej – wbrew pozorom – nie było to takie łatwe, bo już po chwili na jego czole zaczęły pojawiać się drobne krople potu.

Po długim czasie, gdy wycięta przez Aleksego dziura była na tyle duża, bym mogła się przez nią przecisnąć, wreszcie wyszłam. Dopiero w tym momencie doszło do mnie, jak bardzo jestem zmęczona. Zaczęły ciążyć mi powieki, jednak starałam się tego nie pokazywać.

Czy możliwe, że znajduję się tu przez… Śmierć? Że to, co teraz się tu dzieje, jest w jakiś pokrętny sposób związany z rozgrywką, która ma się odbyć? Że słowa Śmierci były prawdziwe? Miliony pytań obijały mi się o czaszkę, powodując okropny ból głowy, jednak najgorsze było to, że na żadne z nich nie znałam odpowiedzi.

- Może chodź do nas? – zaproponował po chwili ciszy Aleksy.  – Myślę, że matka nie będzie zła, że przyprowadzę gościa.

- Gdzie ja jestem? – wyrzuciłam z siebie, nie zadając sobie trudu, by odpowiedzieć na zadane mi pytanie. – W jakim kraju, mieście…?

- W Księstwie Blacktee – odparł Aleksy.

- Gdzie? – bąknęłam.

- W Księstwie Blacktee – powtórzył. Na jego twarzy zaczęło malować się  zdziwienie. – Nigdy wcześniej tu nie byłaś?

Pokręciłam głową.

- W takim razie ta twoja Warszawa musi być rzeczywiście daleko stąd. Więc… nie przyjechałaś na Dzień Świętego Jana?

- Dzień... Świętego… Jana?

Moje zmęczenie nasilało się. Marzyłam tylko o tym, by na kilka, ba, kilkanaście godzin zacisnąć powieki i odpłynąć w upragnioną krainę snu, która niesamowicie kusiła i wydawała się jeszcze piękniejsza niż zwykle.  Nie mogłam tego tak po prostu zignorować. Szczególnie, że nawiedzone głosy w mojej głowie odezwały się po raz kolejny. Nie byłam pewna, czy zupełnie zwariowałam, czy to zmęczenie dawało mi się we znaki. Szczerze mówiąc, mało mnie to wtedy interesowało. Myślałam tylko o jednym: usnąć.

Usnąć, usnąć, usnąć.

Po chwili poczułam,  że moje ciało uderza o pomost.

***

Gdy się obudziłam, ujrzałam, że jakaś młodsza ode mnie, nieznajoma dziewczyna wycierała moją twarz mokrą, lodowatą ścierką. Co dziwne, przynosiło mi to niewyobrażalną ulgę. Chciałam zgiąć się i wstać, ale zatrzymała mnie czyjaś ręka. Obejrzałam się. Należała do Aleksego.

- Nie ruszaj się. Uderzyłaś głową o pomost. Krwawisz.

„Krwawisz”. To było słowo-klucz.

Odkąd pamiętam, na widok krwi zdarzało mi się mdleć lub wymiotować. Wiem, trudno się tego po mnie spodziewać. W końcu jest to – na swój własny sposób – oznaką słabości, a nikt, kto choć raz widział mnie na oczy, raczej nie nazwałby mnie osobą słabą. Przykład? Łamię nosy. Jak zdążyliście pewnie zauważyć, dość skutecznie.

Tak więc w chwili, w której Aleksy powiedział, że krwawię, świat zawirował mi przed oczami. Dobrowolnie opadłam z powrotem na łóżko. Poczułam gęstą, nieprzyjemnie ciepłą ciecz spływającą po skroni. Najwidoczniej to prawda. Krwawiłam.

Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że wkrótce obfite krwawienie i umieranie z bólu będzie dla mnie czymś wręcz na porządku dziennym.

- Beatrycze, nic ci nie jest? – zapytała dziewczyna, która zaledwie przed chwilą wycierała moją twarz. W normalnych okolicznościach pewnie sprzeciwiłabym się zwracaniu się mi po pełnym imieniu, ale to nie były „normalne okoliczności”. Jak inaczej można nazwać sytuację, w której brzydząca się krwi dziewczyna była w niej cała… upaćkana?!

W tym momencie wpadłam na genialny w swej prostocie pomysł. Sięgnęłam drżącą ręką do kieszeni spodni i już po chwili udało mi się  wyjąć z niej moją komórkę. Modliłam się w duchu, żeby w jakiś magiczny sposób działała.

Mój entuzjazm znacznie opadł, gdy zauważyłam całkowity brak zasięgu, ale wszystkie nadzieje zniknęły dopiero, gdy po wykręceniu pierwszego lepszego numeru usłyszałam znienawidzony głos: „Usługa chwilowo niedostępna. Spróbuj ponownie”. Wściekła, rzuciłam telefonem o ścianę i spojrzałam na zdziwione twarze otaczających mnie ludzi.

- Nie widzieliście nigdy telefonu komórkowego?! – bąknęłam ze złością. Zobaczyłam, że jakaś mała dziewczynka o płomiennorudych włosach wpatrywała się we mnie jak w obraz.

- Czego? – zapytała delikatnym głosem.

- Telefonu – powtórzyłam drżącym głosem. – Gdzie ja, do jasnej cholery, jestem?

---

Przepraszam, że długo nie pisałam, ale nie miałam czasu. A wszystko przez szkołę... Mam nadzieję, że nie będziecie źli, jeśli powiem Wam, że na następny rozdział znowu trzeba będzie trochę poczekać...