Rozdział II

            "To jest prawdziwa przyjaźń - osłaniać innych nawet kosztem siebie" - Stefan Wyszyński

Następnego dnia w szkole przez całą matematykę błądziłam myślami. Zastanawiałam się przede wszystkim, dlaczego Adam stał się takim kozłem ofiarnym. I czemu tak niechętnie opowiadał o sobie.

- O czym myślisz? – usłyszałam cichy głos nad moim uchem. Odwróciłam głowę i spojrzałam na Różę - dziewczynę, z którą od początku gimnazjum dzieliłam ławkę. Była dość…  kontrowersyjną osobą. Na każdym kroku szokowała: to swoim wyglądem, to zachowaniem. Prawie co tydzień zmieniała fryzurę – ostatnio przyciągała spojrzenia krótko ściętymi, zielonymi włosami.

- Ja? O niczym.

- O czymś musisz myśleć. Inaczej nie robiłabyś takiej miny… Zaraz, czy ty myślisz o jakimś chłopaku? – oskarżyła mnie. Popatrzyłam na nią ze zdziwieniem.

- Nie… znaczy tak. Ale nie w ten sposób – Róża uniosła z niedowierzaniem brwi. Parsknęłam cicho śmiechem. Spotkałam się  z uciszającym wzrokiem nauczycielki, ale nie miałam zamiaru się tym przejąć. – Naprawdę – dodałam.

Róża jeszcze przez chwilę mierzyła mnie wzrokiem, po czym uśmiechnęła się z satysfakcją.

- I słusznie. Faceci to świnie.

- Rekojska! – usłyszałam pełen złości krzyk. Podniosłam głowę. Nade mną stała matematyczka. Nie wyglądała na zadowoloną. – Skoro jesteś taka gadatliwa, to opowiedz nam coś o wielomianach.

Westchnęłam głęboko. Odsunęłam krzesło i wstałam. Czekała mnie ciężka walka.

***

Po zakończeniu lekcji szybko wyszłam z klasy. Myślałam tylko o tym, co zrobić, żeby zatuszować przed światem niesprawiedliwie otrzymaną ocenę. No cóż, może i na nią zasłużyłam, ale byłam gotowa wmawiać sobie wszystko, by tylko się usprawiedliwić.

Nagle poczułam, jak ktoś z impetem uderza o moje ramię. Obróciłam się, gotowa wykrzyknąć tej osobie prosto w twarz, żeby uważała. Jednak powstrzymałam się, widząc, z kim mam do czynienia.

Patrzył na mnie chłodem swoich szarych oczu chłopak, który zaledwie dzień wcześniej, jakby to grzecznie określić – dał mi nieźle popalić.

- Co, kotku, oczko napuchło? – zapytał szyderczym głosem.

- Nie jestem kotkiem – wyszeptałam ze złością w głosie. – A zresztą, nie wiem czy pomyślałeś, ale mogę wyśpiewać wszystko policji.

- Tylko kto obroni wtedy twojego gejowskiego przyjaciela? – odpowiedział z szyderczym uśmiechem futbolista.

„Gejowskiego”. A więc o to chodzi?

Jestem wybuchowa. Wiem o tym. Ale i tym razem nie mogłam się powstrzymać.

Moja pięść znów zaliczyła bliskie spotkanie z nosem tego chłopaka.

***

Wsłuchałam się w miarowy stukot palców o blat biurka. Westchnęłam głęboko. Położyłam palec wskazujący na krawędzi stołu i przesuwałam go w lewo, aż zatrzymał się na stojącej, białej tabliczce z napisem: „Dyrektor”.

- O co poszło? – zapytał mężczyzna. – Pierwszy raz widzę, żeby taka drobna dziewczyna zadzierała z futbolistą… A może cię zdradził?

Parsknęłam śmiechem. Chłopak wyglądał, jakby chciał zgnieść mnie wzrokiem.

- Przepraszam – burknęłam. – Po prostu… nie wyobrażam sobie, żebym mogła z nim chodzić. Nawet nie wiem, jak na imię.

- Kamil – przedstawił mi się chłopak. Puściłam to mimo uszu.

- Mogę już iść? Jestem spóźniona na trening… - kontynuowałam, podnosząc się z krzesła.

- Siadaj – rozkazał mi dyrektor. Teatralnie przewróciłam oczami i opadłam z powrotem na skórzany fotel.

- Co się w końcu tak naprawdę wydarzyło? – zapytał zmęczony tą rozmową dyrektor.

- Eee… - bąknęłam. Spotkałam się ze wzrokiem Kamila mówiącym coś w stylu: „Nie próbuj nawet powiedzieć prawdy”. Przełknęłam ślinę. – Był, eee… chłopakiem mojej przyjaciółki i na moich oczach ją zdradził…?

Po chwili doszło do mnie, że to, co powiedziałam, było całkiem bez sensu. Po pierwsze, nie mogę szczycić się sympatią wielu osób i tylko jedną osobę mogę nazwać przyjaciółką. Po drugie: owa dziewczyna – Róża – deklarowała, że z nikim się stale nie zwiąże, a jej ulubionym powiedzeniem (często wykrzykiwanym na korytarzu podczas przerw) jest „facet to świnia”.  W głębi ducha miałam nadzieję, że dyrektor nigdy tego nie słyszał. Zaczęłam nerwowo skubać usta.

Po wyjściu z gabinetu szybko wyszłam ze szkoły. Poczułam na policzkach intensywny powiew wiatru, który szarpał moje ciemne włosy. Zmrużyłam oczy. Poprawiłam torbę zwisającą z ramienia i ruszyłam w stronę hali, na której miał zaraz zacząć się mój dzisiejszy trening.

Weszłam do budynku i skierowałam się prosto do szatni. Usiadłam na ławce i powolnym ruchem ściągnęłam buty, po czym przebrałam się w strój do szermierki.

Zdecydowanym krokiem weszłam do sali, gdzie razem z kilkoma innymi osobami czekała na mnie trenerka.

- Znowu spóźnienie? – zapytała się, krzyżując ręce na piersi.

- Zatrzymały mnie… problemy w szkole.

Dwie siedzące na ławce dziewczyny wybuchły niepohamowanym śmiechem. Jedną z nich, niezwykle ładną blondynkę o długich włosach spiętych w koński ogon, widziałam pierwszy raz na oczy. Mierzyła mnie wzrokiem. Odwróciłam głowę, starając się na to nie zwracać uwagi.

- No dobra, zaczynamy – klasnęła w dłonie trenerka. Podeszłam do stojaka i wyjęłam z niego mój floret. Przyjrzałam się mu, po czym dość szybkim krokiem podeszłam na środek sali.

- Ominęła cię rozgrzewka, ale dasz radę – powiedziała do mnie trenerka. Spojrzała na mnie z uwagą. – Sprawdź tą nową, Alicję. Doszła z innego klubu, zobaczymy, na co ją stać.

Pokiwałam głowę. Trenerka przywołała gestem dłoni dziewczynę. Podeszła z nienaturalną elegancją i wdziękiem.

Przyjęłam pozycję i popatrzyłam wyczekująco na Alicję. Zmrużyła oczy i niespodziewanie zaatakowała. W ostatniej chwili zrobiłam unik, a nasze florety skrzyżowały się. Dziewczyna schyliła się, próbując wcelować w mój lewy bok.

Już po chwili wiedziałam, że to ona dyktowała w tej walce warunki.

Próbowałam blokować jej ataki. Robiłam uniki. Jednak nie mogłam zrozumieć jednego: po co zmarnowałam tyle lat nauki, skoro jakaś nowicjuszka miała mnie pokonać?!

Alicja zamachnęła się i jej floret znalazł się tuż przy mojej głowie. Gdy szybko się odsunęłam, przeklęła głośno, a po hali rozszedł się szmer cichych rozmów.

To była moja ostatnia szansa. Zakręciłam się wokół własnej osi i dotknęłam bronią ramienia dziewczyny.

Trenerka powoli zaklaskała. Spojrzałam na Alicję. Dziewczyna powtarzała bezgłośnie jakieś słowa,  a z jej oczu strzelały pioruny.

- A więc to ty, Beatrycze – syknęła na tyle cicho, aby nikt oprócz mnie tego nie usłyszał. Z kpiną podkreśliła moje imię. – Strzeż się.

Popatrzyłam na nią nic nierozumiejącym wzrokiem, jednak ta tylko odwróciła się na pięcie i podeszła do trenerki.

Zeszłam ze środka sali. Usiadłam na podłodze, opierając się o ścianę. Zamknęłam oczy i wzięłam głęboko oddech. Gdy uniosłam już powieki, zauważyłam, że koło mnie siedzą Bartek z Basią – dwójka rok starszych ode mnie bliźniaków.

- Dobra jest – powiedziała Basia, przerywając ciszę. Popatrzyłam na nią, unosząc brwi z politowaniem.

- Dobra? Gdyby była dobra, to nie nabrałaby się na moją starą jak świat sztuczkę i wygrałaby walkę. Na zawodach przegrałaby z kretesem. Słyszysz? Z KRETESEM. Tam wszyscy kręcą.

- Ale gdyby nie twoje oszustwo, wygrałaby – zauważył Bartek.

- Oszustwo? – oburzyłam się.

Chłopak pokiwał głową.

- No tak, w końcu nie każdy musi znać twoje „magiczne sztuczki szermierskie”.

Podniosłam rękę i złapałam butelkę, która leżała wcześniej na kaloryferze. Odkręciłam zakrętkę, po czym przyłożyłam gwint do ust.

 Jesteś leworęczna? – zapytał się ze zdziwieniem Bartek. Pokręciłam głową. – Odkręcasz butelki lewą ręką. Normalni ludzie używają do tego prawej – dokończył.

Wzięłam łyk, po czym odstawiłam wodę.

- Czyżbyś coś mi sugerował? – zaśmiałam się. – Co miałeś na myśli mówiąc „normalni”?

- Miał na myśli to, że należysz raczej do… hm… szalonej części ludzkości – odpowiedziała z uśmiechem Basia. – Nieprawdaż, Bartku?

Chłopak widocznie się zmieszał, a ja wybuchnęłam śmiechem.

- Dobra, teraz moja kolej. Idę zmiażdżyć tą całą Alicję – odparła po chwili milczenia Basia. – Bawcie się dobrze – rzuciła ironicznie na odchodne.

- Ładna jest – bąknął po jakimś czasie Bartek.

- Co? – rzuciłam bezczelnie. Cała ja.

            - No, ta nowa. Alicja.

- Tego to się po tobie nie spodziewałam. Chcesz się z nią zadawać? Z nią? A czemu  nie z Magdą? Miła, przyzwoicie wygląda…

- Jak zwykle. Prawie cię pokonała, więc zaszufladkowałaś ją jako osobę podłą i wroga. Czy ty się nigdy nie opanujesz? – powiedział bez złośliwości Bartek.

Zagryzłam wargę. Nieszczególnie chciałam mówić mu o tym, że ta Alicja… coś mi w niej nie pasowało. Znaczy, nie wierzę w „magiczne przeczucia” ani nic z tych rzeczy, ale tym razem coś się we mnie odezwało. Intuicja? Szósty zmysł?

Westchnęłam.

- Co jest? – zapytał Bartek.

- Nic, nic – burknęłam. – Już raczej nie będę z nikim walczyć. Nie mam siły ani ochoty. Czas już na mnie. Do jutra.

Marzyłam tylko o jednym – wrócić do domu i spokojnie przemyśleć dzisiejszy dzień.

-----

Ps: Moje motto na dziś - "Dobry kebab nie jest zły!". Bleee. Nie lubię kebabów.